انواع ازدواج درایران باستان

نوع خاصی از زن سُتُر، ایوکین نام داشت. ایوکین تنها فرزند خانواده بود و در این صورت او می بایست به ازدواج ایوکینی درآید و نخستین فرزند پسر او به پدرش تعلق می گرفت. فرق ایوکین با سُتُر در آن بود که ستر به خانواده غیر تعلق داشت اما ایوکین به خانواده خودی. بنابراین ایوکین نیز نوعی ستری بود. ازدواج ایوکی

سُتُر زن
اگر مردی بدون پسر فوت می کرد، آن گاه خانواده او موظف بودند دختر یا خواهر او را با مخارج خود به عقد مرد دیگری درآوردند. در این صورت نخستین پسر زن به مرد متوفی تعلق می گرفت.

نوع خاصی از زن سُتُر، ایوکین نام داشت. ایوکین تنها فرزند خانواده بود و در این صورت او می بایست به ازدواج ایوکینی درآید و نخستین فرزند پسر او به پدرش تعلق می گرفت. فرق ایوکین با سُتُر در آن بود که ستر به خانواده غیر تعلق داشت اما ایوکین به خانواده خودی. بنابراین ایوکین نیز نوعی ستری بود. ازدواج ایوکینی نیز نوعی ازدواج آیینی و اقتصادی بود. این زن از ارث مساوی با پسران برخوردار بود و باید برای پدران و درگذشتگان مراسن دینی و آیینی را به جا می آورد.

حقوق ایوکین در ازدواج همان حقوق زن چکر بود، زیرا او در حقیقت متعلق به خانواده شوهر نبود. اما در این ازدواج سرداری و سالاری زن با شوهر او بود.

ازدواج استقراضی
در این ازدواج، شوهر همسر خود را مدتی به عقد مرد دیگری در می آورد. زن در چنین ازدواجی می بایست رتق و فتق امور خانه شوهر دوم و نگهداری از فرزندان او را به عهده بگیرد و چنانچه صاحب فرزند می شد، فرزند او به شوهر اصلی تعلق می گرفت. میرک یا شوهر دوم نیز موظف بود در طول این مدت، خورد و خوراک زن (ژیانک) را فراهم کند.

شوهر اصلی می توانست حتی بدون رضایت زن، او را به مرد دیگری عاریت دهد. این واگذاری بر اساس عقد و پیمانی خاص صورت می گرفت. حق قیمومیت و سرداری در تمام مدت ازدواج با میرک یا شوهر موقت بود. طول مدت این ازدواج روشن نبود، گاه می توانست سالیان زیادی را در بر گیرد.